به مناسبت 17مرداد و روز خبرنگار
تابناک سمنان: در هزارتوی خبر، دلهره و سرعت، کلمات را رج می‌زنم تا پلی ببافم با مخاطبی که شاید هیچ گاه نبینمش و هیچ گاه نشناسمش؛ انسان بودن، درد مشترک همه است؛ خبرنگاری هم مثل زندگی است؛ مرخصی ندارد،اما ظاهرا یک روز به نام خودش دارد، آن روز 17 مرداد است،امروز ما تیتر هستیم.
کد خبر: ۸۸۴۹۴۵
تاریخ انتشار: ۱۷ مرداد ۱۳۹۹ - ۱۳:۵۲ 07 August 2020

آن ابتلای دوست داشتنی/آن حال و روز نداشته!

آن ابتلای دوست داشتنی

ما مبتلاییم. مبتلا به خبر، به نوشتن و دویدن تا دقیقه آخر؛ به استرس برخورد های مدیران دولتی پس از چاپ خبر،به نرسیدن‌ها و خبرهای آخر شب. ما به سودای خبر مبتلاییم. هیچ خبرنگاری منکر سختی‌هایی که هر روز در کارش با آنها مواجه می‌شود نیست. هیچ خبرنگاری روزهایش بدون فکر و ترس از اخراج، توقیف، بازداشت و تعدیل ، توهین نمی‌گذرد اما آن ابتلای دوست داشتنی بزرگتر از همه این ترس‌ها و دغدغه‌هاست.  این را می‌دانیم که اگر نه همه ما که بیشترمان دل‌مان می‌تپد برای نوشتن از صداقت و تماشای اثر مثبت این گزارش‌ها و خبرها و پیگیری‌ها. ما به همه اینها مبتلاییم.

روز داریم اما حال و روز نه

تقویم رسمی کشور پر است از روز های مختلف. از جشن های باستانی و اغلب فراموش شده تا روزهای مهم ملی همچون پیروزی انقلاب.

در میانه مرداد ماه، تقویم به نام روزخبرنگار مزین شده است. روزی که تنها یکبار در سال به قشری از جامعه اختصاص دارد .

وقتی روزت می‌رسد و می‌خواهی از واگویه‌های ناگفته بگویی باز با خود می‌گویی چرا؟ مگر هنوز گوش شنوایی برای تویی که سال‌ها قلمت می‌نویسد اما نه به خواسته تو؛ وجود دارد. 

سالهااست من می‌نویسم، ما می‌نویسیم؛ اما خود محرومتر از مخاطبانی هستیم که برای احقاق حقشان روزهای متمادی صفحه سیاه می‌کنیم

. می‌گویند قلم مقدس است و خبرنگاراز خودگذشته؛ اما بهای این قداست و از خودگذشتگی نادیده گرفتن دنیای پراز رنج و زحمتی است که میان خط و ربط سیاست‌ها گمشده است.

۱۷ مرداد روز خبرنگار است اما کسی نیست که صدای خبرنگاران را بشنود و حتی در این روز هم باز ما هستیم که باید قلم به دست شویم تا سخنان مسئولان را منعکس کنیم اما، سؤال اینجاست مگر روز خبرنگار نیست! پس چرا کسی حاضر به شنیدن درد و دل‌های ما نیست.

دستمزدهای اندک، ناملایمتی افراد به ظاهر خدمتگذار مردم و هزاران هزار مشکل دیگر، همچون زخم هایی است بر تن خبرنگاران که در روز خبرنگار به جای مرهم، نمک بر زخمشان می گذارند.

 پای صحبت یک خبرنگار:

اگر از حقوق و دستمزد های پایین، فشار کاری بالا، نگاه بعضا تلخ جامعه و مسئولان کوچک و بزرگ و هزاران مشکل بگذریم، نبود یک صنف قوی خبرنگاری در کشور تلخ ترین قسمت ماجراست.

این اولین جمله خانم قدوسی است

وی در ادامه گفت: در سراسر جهان اصناف، اتحادیه ها و انجمن های مختلف مسئولیت رسیدگی به مشاغل را دارند. اما تنها خبرنگاری است که در بین کلافی سردرگم به دنبال راه خود است.

با تمام مشکلات سرپاییم؟

این خبر نگار در ادامه از درد و دلهای خودش و اصحاب رسانه گفت :تبریک ها و یادداشت های هرساله مدیران و اهالی رسانه در این روز، مصداق بارز نمک بر زخم پاشیدن است، زخم همیشه باز خبرنگار در مسیر سخت تهیه یک خبر یا گزارش و دوئل همیشگی با برخی مدیران و اکثر روابط عمومی ها.

ایشان این گونه ادامه داد که: تبریک روز خبرنگار، لوح های سپاس یا کارت های هدیه به ظاهر زیبا،  نه تنها ستایشگر زحمات و تلاش های خبرنگاران نیست بلکه توهین به شعور وتلاش های بی دریغ، تنهاترین قشر جامعه است.

وی گفت: حضور ادمین های کانال هاو شبکه های مجازی در کنار خبرنگاران، نامهربانی و خودبرتر بینی تعدادی از کارکنان که از سواد رسانه ای آن ها نمی توان چیزی نگاشت! ها در کنار دروغ ها و نادیده گرفتن جمعی از مدیران ارشد، با تجلیل های بی سر و ته و تبریک های بیش از اندازه ادبی مدیران از یاد هیچ خبرنگار حرفه ای نمی رود.

خانم قدوسی ادامه داد: خبرنگاران نیازی به مراسم های تجلیل، تبریک های اینستاگرامی و عکس های یادگاری با هیچ مسئولی ندارند. پاسخ درست و به موقع، برخورد صمیمی و بی کنایه و پاسخگویی به تماس های خبرنگار، بهترین تجلیل و احترام از خبرنگاران است.

وی در پایان گفت: کاش در این روز طی مراسمی در خور، از قلم‌ها و خبرهایی تجلیل شود که تأثیرگذار و علاج بخش بودند و از خبرنگار به‌دلیل اثربخشی خبرش و نه صرفاً حضورش در ادارات خاص و درج گزارش‌های سفارشی تجلیل و تکریم شود. برگزاری بزرگداشت این روز را باید درون خانواده خودمان که همان جامعه مطبوعاتی است، جا بیاندازیم تا از این پس شاهد چاپ و نشر خبرها و گزارش‌ها و تجلیل‌های سفارشی نباشیم. البته ذکر این مطلب را جسارت به همکارانم نمی‌دانم و همیشه و همه حال برایشان آرزوی بهترین‌ها و موفقیت‌ها را دارم.

پای صحبت یک رئیس

پای صحبت محمد جهانگیریان نشستیم او قبل از سمنان در شهرهای کاشان و بندر عباس در ایرنا مسئولیت خبری داشته است.

عشق به کار تنها رمز تحمل سختی ها

جهانگیریان معتقد است: آن چه که برای اهالی فرهنگ و هنر مهمه،  آرمان ها و عقایدی است که به خاطرشان پابه عرصه گذاشتند. در مورد کار خبرنگاری هم قطعا عشق به این کار اولین هدف برای ورود به دنیای خبرنگاری و این شغل است. درآمدزایی هدف اول نیست و در حقیقت کسانی در این شغل ماندگارند که اولویت اولشان پول نیست بلکه آن آرمان فرهنگی که دنبالش هستند.

صلاحیت نیروی انسانی حلقه مفقوده کانال های خبری

وی در خصوص انتشار اخبار نادرست در شبکه های مجازی، افزود:در جامعه تبلیغ منفی علیه رسانه های رسمی می شود که نباید مایه قضاوت شود. اکثر قریب به اتفاق کانال ها در فضای مجازی در درجه اول نیروی انسانی خبری ندارند و در درجه دوم به دلیل غیر رسمی بودنشان به منابع خبر رسمی نمی توانند متصل شود. در حقیقت بیش از ۷۰ درصد آن چه در فضای مجازی منتشر می شود محصولات رسانه های رسمی مثل خبرگزاری ها است که متاسفانه رعایت ادب و انصاف کاری نشده و معمولا منابع ذکر نمی شود. افزایش بازدید خبرگزاری های رسمی کشور در پی شیوع ویروس کرونا نشان از توجه مردم در دریافت اخبار از منابع موثق دارد.

آن ابتلای دوست داشتنی/آن حال و روز نداشته!

خبرنگاران مدیر یا مدیران بی خبر!

جهانگیریان ادامه داد: بزرگ ترین چالش های خبرگزاری ها و خبرنگاران عبارتند از کاهش بودجه  که لطمه زننده به کمیت و کیفیت کار است،نبود قراردادهای کاری معتبر، بیمه نبودن اکثر خبرنگاران و نداشتن حقوق ثابت و در نهایت بی اعتمادی برخی مسئولان نسبت به رسانه ها و خبرنگاران.

رئیس خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) استان سمنان تصریح کرد: اصناف خبری در ایران از یک سو به یک میدان برای قدرت طلبی برخی افراد تبدیل شده است و این مانع از کارکرد مناسبشان شده از سوی دیگر مسئولان‌نیز برای کارگشایی کردن در برنامه های انجمن ها آن چنان که باید و شاید حامی نیستند. نکته قابل توجه دیگر اینست که تنوع انجمن ها و اصناف و عدم وحدت بین  آنها گرهی از مشکلات خبرنگاران‌باز نمی کند.

 جهانگیریان در خصوص لزوم به کارگیری افراد باسابقه خبرنگار در جایگاه مدیران خبرگزاری ها عنوان کرد: مدیران خبرگزاری ها نقش مستقیم در کمیت و کیفیت آثار منتشره دارند. اگر‌مدیر متبحر در راس یک دفتر خبرگزاری باشد تجربه و دانش او به حتم به خبرنگاران منتقل می شود و در حقیقت مدیری که دانش و تجربه کار خبر را نداشته باشد خود در اداره امور خبری زیر مجموعه اش ناتوان خواهد شد.

وی افزود: سابقه خبرنگاری برای مدیر امری حیاتی و اثرگذار است. اگر‌مدیری خود از خبرنگاری شروع کرده باشد قطعا با مشقات و مشکلات میدانی کار  خبری برای حمایت معنوی بیشتر از افراد زیر مجموعه اش آگاه تر خواهدبود.

  رسانه های حق جو ، موفق ترند

رئیس خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) استان سمنان در پایان بیان کرد:  رسانه های حق جو با محوریت مردم موفق تر هستند زیراپشتوانه مردمی، مایه قوت قلب مدیران و خبرنگاران یک رسانه گروهی باشد و مهم این است که جز‌مسئولان مردم هم در صفحات‌رسانه ها جایگاهی داشته باشند.

 کلام آخر:

نامگذاری روزهای مختلف سال به عناوین گوناگون تنها بهانه ای برای جلوگیری از فراموشی یک شخص یا یک واقعه مهم ملی و تاریخی است.

یادمان باشد که خبرنگاران حلقه مهم اطلاع رسانی در جامعه اند و نماینده مردم برای مطالبه گری از مسئولان و صدای مسئولان در بین مردم.

امید است احترام به خبرنگاران همیشگی و حقیقی باشد و تنها به روزخبرنگار و عکس های به اصطلاح یادگاری برخی مدیران محدود نشود.

 

شایان ذکر است  شهادت محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران در ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ بهانه ای شد برای نامگذاری یک  روز از سال به نام نامیِ «خبرنگار».

آن ابتلای دوست داشتنی/آن حال و روز نداشته!

محمود صارمی در خرداد سال ۱۳۴۷ در شهرستان بروجرد متولد شد بعد از اخذ دیپلم و شر کت در کنکور سراسری و پذیرفته شدن در رشته جغرافیا به تهران مهاجرت کرد بعد از گذراندن چند ترم از طریق بسیج دانشجویی دانشگاه تهران راهی جبهه‌های نبرد شد و مدت ۱۷ ماه را در آن جا گذراند،  مجدداً به دانشگاه بازگشت و به ادامه تحصیل پرداخت.

محمود در سال ۱۳۷۰ مشغول به همکاری با خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران گردید،  در سال ۱۳۷۱ در حالی که به تحصیلات خود در مقطع کارشناسی ارشد ادامه می‌داد، ازدواج نمود. در تاریخ ۱۳۷۵ به عنوان مسؤول دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی در مزار شریف افعانستان انتخاب شد.
۱۷ مرداد ۱۳۷۷، محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی مستقر در مزار شریف افغانستان، به همراه هشت نفر از کارکنان سرکنسولگری ایران در این شهر توسط عوامل گروه طالبان به شهادت رسیدند.  

 

 تهیه و تدوین: خانم بهرامی

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار