می دانم که مردم فکر می کنند، من نوعی نواستعمارگرم. این کار برای من حکم ابراز وجود ندارد، بلکه برعکس. این یعنی آسیب‌پذیری، یعنی خود را همسطح دیدن با مردم محلی، یعنی از مهلکه نگریختن به محض احساس بیماری. درست است که هیچ گونه وسیله ی ارتباطی با خود به همراه نبرده بودم، ولی من یک حرفه ای هستم، یک متخصص بقا.
بندیکت الن، جهانگرد بریتانیایی که در گزارش گذشته سایت، خبر گم شدنش
در قبیله پاپوا گینه ی نو آمده بود، اما پس از نجات، حقایق دیگری را بازگو
می کند و خبر ناپدیدشدنش را تکذیب می کند و می گوید، تنها به خاطر خانواده
اش کمک هوایی را قبول کرده و اصلا نیاز به کمک و نجات نداشته است.
قبل از نجاتش، وی یک ویدئو برای خانواده اش ساخته بود که در آن تمنا می کند، اگر کسی این فیلم را پیدا کرد، آن را به سفارتخانه ببرد و سپس دوربین را به سمت عکس کودکانش می چرخاند.
وی همچنین از تصمیم خود مبنی بر به همراه نداشتن تلفن ماهواره ای و ردیاب دفاع می کند. او می گوید: تلفن ماهواره ای و جی‌پی‌اس همراه خود نمی برم، چون اصل جهانگردی، گم شدن در مکانی تازه است.
الن در پاسخ به این که آیا به کمک و نجات نیاز داشته یا خیر گفت: نه و سپس به رویداد های ناگواری که در این ماجراجویی برایش رخ داده بود، می پردازد؛ ماجراجویی یک نفره ای که برای یافتن یایفو، یکی از قبیله های باقی مانده روی زمین به راه انداخته بود؛ قبیله ای که در واقع هیچ گونه ارتباطی با دنیای بیرون نداشتند.
الن
راه خود را به سوی پایگاهی دوردست می پیماید، به این امید که بتواند توسط
هواپیما از منطقه خارج شود. سر و کله ی یک بالگرد از ناکجا آباد پیدا می
شود. وی ادعا می کند که حتی اگر بالگردی به کمک او نیامده بود، وی می
توانست با پای پیاده خود را به منطقه ای امن برساند.
وی می گوید: همان روزی که بالگرد از راه رسید، طبق محاسبات ذهنی خودم بین 80 تا 85 درصد احتمال موفقیت داشتم و به همین دلیل، دست از تلاش برنداشته بودم.
بنا
بر این گزارش، الن پس از دریافت کمک هوایی از یک بالگرد در نخستین مصاحبه
اش اذعان داشت، پس از اینکه در رساندن خود به یک پرواز برنامه ریزی شده
برای خروج از منطقه شکست می خورد، تنها به خاطر نگرانی خانواده اش کمک
هوایی را پذیرفته است.
وی
در لندن و قبل از پیوستن به همسر و سه فرزند کوچکش ـ که در پراگ در انتظار
وی بودند ـ گفت: انتظار نجات نداشتم، اصلا درخواست کمک نکرده بودم، اما
هنگام مواجهه با کمک به یاد خانواده ام افتاده و با خود گفتم، چرا که نه.
قبل از نجاتش، وی یک ویدئو برای خانواده اش ساخته بود که در آن تمنا می کند، اگر کسی این فیلم را پیدا کرد، آن را به سفارتخانه ببرد و سپس دوربین را به سمت عکس کودکانش می چرخاند.
وی همچنین از تصمیم خود مبنی بر به همراه نداشتن تلفن ماهواره ای و ردیاب دفاع می کند. او می گوید: تلفن ماهواره ای و جی‌پی‌اس همراه خود نمی برم، چون اصل جهانگردی، گم شدن در مکانی تازه است.
وی حتی در این سفر به مالاریا مبتلا شده و
بسیار نحیف و ضعیف می شود. الن در این باره می گوید: زیاد باهوش نیستم، ولی
از نظر جسمی می توان گفت شکست ناپذیرم. تا کنون پنج بار به مالاریا مبتلا
شده ام.
الن در پاسخ به این که آیا به کمک و نجات نیاز داشته یا خیر گفت: نه و سپس به رویداد های ناگواری که در این ماجراجویی برایش رخ داده بود، می پردازد؛ ماجراجویی یک نفره ای که برای یافتن یایفو، یکی از قبیله های باقی مانده روی زمین به راه انداخته بود؛ قبیله ای که در واقع هیچ گونه ارتباطی با دنیای بیرون نداشتند.
الن همچنین یادآور می شود:
گم نشدم، همیشه دقیقا می دانستم کجا هستم. کم کم مشکلاتی به وجود آمد،
توفان های شدید شکل گرفتند. نشانه های مالاریا کم کم خود را نشان دادند.
قرص های بیماری مالاریا خراب شده بودند و در نهایت، مهمترین مشکل رخ آشکار
کرد؛ جنگ.
وی می گوید: همان روزی که بالگرد از راه رسید، طبق محاسبات ذهنی خودم بین 80 تا 85 درصد احتمال موفقیت داشتم و به همین دلیل، دست از تلاش برنداشته بودم.
خود بندیکت هم حتی از تعهد خود به این توانایی گیج و متعجب شده بود.
الن
در ادامه می افزاد: جهانگردی برای من فتح به شمار نمی رود و قرار نیست
پرچمم را جایی بکوبم. می دانم که مردم فکر می کنند، من نوعی نواستعمارگرم.
این کار برای من حکم ابراز وجود ندارد، بلکه برعکس. این یعنی آسیب‌پذیری،
یعنی خود را همسطح دیدن با مردم محلی، یعنی از مهلکه نگریختن به محض احساس
بیماری. درست است که هیچ گونه وسیله ی ارتباطی با خود به همراه نبرده بودم،
ولی من یک حرفه ای هستم، یک متخصص بقا. ممکن است در ماجراجویی های آینده
با خود تلفن ماهواره ای حمل کنم تا خانواده ام بتوانند با من تماس باشند.
مترجم: سجاد جوهردلوری