به گزارش تابناک - مازندران، امروزه دیگر همچون گذشته، جوانان مازندرانی انگیزه ای برای فعالیت¬های کشاورزی در زمین¬های اجدادی خود را ندارند و بیشتر گرایش¬شان به سوی شغل¬های اداری است. بارها از زبان مسئولان و کارشناسان شنیده¬ایم که جوانان روستایی علاقه و انگیزه¬ای برای کارهای کشاورزی ندارند و بیشتر به دنبال شغل¬های دولتی و یا به عبارتی عامیانه¬تر پشت میزنشینی هستند.
اینکه چرا جوانان مازندرانی و بعضا تعدادی از آنها با وجود تحصیلات مرتبط علاقمند نیستند در زمین¬های کشاورزی کار کنند، دارای عوامل مختلفی است که از جمله آن می¬توان به "نبود صرفه اقتصادی" اشاره کرد.
همیشه نوک پیکان انتقاد به سمت جوانان نشانه رفته است که چرا اکثر جوانان به دنبال شغل¬های اتوکشیده و اداری هستند!! چرا یک جوان مازندرانی که اغلب آنها ریشه در روستا دارند انگیزه¬ای برای کار کشاورزی ندارند.؟!!
امروزه همچون گذشته، کشاورزی در زمین¬های کوچک هزار و یا دوهزار متری با صرفه نیست. چرا که تورم وتحریم¬های اقتصادی تاثیر مستقیم در کشاورزی دارد.
هزینه¬هایی که یک کشاورز برای به بار نشستن محصول انجام می¬دهد، اگر نگوییم هزینه با درآمد برابری می¬کند، چندان سودآور هم نیست. به عنوان مثال، یک هکتار باغ مرکبات به طور میانگین در فصل بهار و تابستان نیاز به چهار دوره سم¬پاشی، کود و آب¬دهی دارد. هزینه¬ای که این باغدار در طی این مدت انجام می¬دهد بیش از 2 میلیون برآورد می¬شود اما سود خالص فروش از محصول تنها یک میلیون و200 تومان بوده است.
همچنین کشاورزی که مبادرت به کشت برنج می¬کند تقریبا 7 ماه از سال به صورت شبانه¬روز در زمین کار می¬کند. از اواسط اسفندماه که زمین¬ها را آب تخت می¬کندد تا پایان شهریور و اواسط مهرماه مشغول کار کشاورزی هستند. ساعت کاری برای کشاورز برنج کار مازندرانی تقریبا از بعد از نماز صبح شروع می¬شود و تا بعد از نماز مغرب نیز ادامه دارد. حال باید گرمای سوزان تابستان و هوای شرجی مازندران را به سختی کار کشاورزان اضافه کنیم.
با محاسبه هزینه سم¬پاشی، بنزین، کارگر، کمباین و تراکتور و ... باز هم کشت برنج در زمین یک هکتاری چندان مقرون به صرفه نیست. با وجود مکانیزه شدن کشاورزی اما به دلیل ناهموار بودن بعضی از زمین¬های کشاورزی و یا عدم استقبال کشاورزان از دستگاه¬های نشاگر همچنان از کارگران نشاکار استفاده می¬شود.
برای کشت برنج در زمین یک هکتاری نیاز به 30کارگر نشاکار است- هزینه کارگر مرد امسال 50هزارتومان و هزینه کارگر زن42 هزارتومان بوده است- به طور میانیگن فقط هزینه دستمزد کارگر در این زمین بالغ بریک میلیون و500هزار تومان است و اگر بخواهیم هزینه خوراک را هم اضافه کنیم به 2 میلیون تومان هم می¬رسد.
با یک محاسبه سر انگشتی می¬توان گفت که اگر هزینه کود و سم 700هزار تومان و هزینه تراکتور و کمباین 800هزارتومان باشد - اگر از دیگر هزینه¬های جانبی بگذریم -پس از هفت ماه کار شبانه روز در نهایت شش میلیون تومان به جیب کشاورز خواهد رفت. البته هزینه بیماری¬های مختلف اعم از دیسک کمر، دردهای مفاصل، قلبی و عروقی را هم باید به سایر هزینه¬ها اضافه کرد که در سبد درمانی خانوارها قرار دارد.
این را نیز باید اضافه کنیم زمانیکه محصولات کشاورز می¬خواهد وارد بازار شود، بازار از محصولات وارداتی خارجی پر می¬شود .
یک جوان تحصیل کرده روستایی که مشکلات کشاورزی را از نزدیک لمس کرده به خوبی می¬داند که در چنین شرایط اقتصادی کشاورزی چندان مقرون به صرفه نیست.
امسال نارنگی را از باغدار کیلویی200 تا700 تومان و پرتقال را نیز کیلویی 1200تا 1700 تومان خریدند. اما قیمت نارنگی در بازار تهران از 2هزار تومان تا 3هزار و 500تومان و قیمت پرتقال نیز کیلویی 2700تا 3200هزار تومان بوده است و تنها دلالان در این بین سود می¬برند و کشاورز نیز هرساله ضرر می¬دهند.
کشاورز مازندرانی که هر ساله شاهد ضرر محصولات خود می¬باشد تصمیم می¬گیرد پس از 30 سال، باغداری در عرصه مرکبات این بار هلو بکارد و اما باغ هلو نیز خود داستان دیگری دارد چرا که به علت نبود صنایع تبدیلی در استان، باز هم کشاورز متضرر می¬شود.
همین عوامل موجب می شود تا کشاورز دلسرد شود و مبادرت به تغییر کاربری و یا فروش زمین کند. کشاورز به جای آنکه سالانه شش میلیون تومان از فروش محصول به دست بیاورد ترجیح می¬دهد با فروش زمین خود، میلیون¬ها تومان نقدینگی به دست بیاورد و کار جدیدی را آغاز کند.
در همین چرخه معیوب تولید فرآورده¬های کشاورزی در استان، جوانان مازندرانی وقتی حاصل دسترنج سال¬ها تلاش و ممارست پدران و نیاکان خود را می¬بیند به مقرون به صرفه نبودن اقتصادکشاورزی پی برده و به دنبال مسیری دیگر برای یافتن شغلی با درآمد مناسب است.
در عین حال برای بخش کشاورزی و راهکارهای توسعه آن در مازندران، برنامه مشخصی وجود ندارد و همانند گذشته کشاورزی مازندران روزمرگی اداره می شود.