بدون شک تمام کسانی که در قطع درختان قم و تخریب محیط طبیعی این شهر به هر بهانه ای و به تعبیر مقام معظم رهبری«به بهانه ساخت حوزه علمیه و یا هتل» دخالت و شراکت داشته اند، امروز در قتل و عام خاموش کودک و پیر و جوان در سونامی انواع بیماری های تنفسی و تلفات پنهان مردم بی پناه به دست سرطان های مرگ آور، سهیم و شریکند.
به گزارش تابناک قم، روزنامه 19 دی در شماره روز یکشنبه سوم خردادماه سال جاری مطلبی با عنوان چه کسی آخرین ریه شهر قم را خفه می کند؟ را به قلم حسن طاهری به رشته تحریر درآورده است.
در این مطلب می خوانیم: تخریب یازده هزار و پانصد هکتار باغ و قطع میلیون ها درخت سبز آن هم فقط در 50 سال! وسعت تخریبی این جنایت زیست محیطی قم که عمده آن طی دو دهه اخیر انجام گرفته، برابر با 14400 زمین فوتبال است و شاید در طی قرن ها تاریخ قم بی سابقه! تصور چهارده هزار و چهارصد پارک کوچک و بزرگ مملو از درختان با نشاط، که وسعت هر کدامشان به اندازه یک زمین فوتبال باشد، آن هم در شهری کویری، و نام هایی چون پارک سالاریه، باغ کرباسی، پارک دورشهر و دهها باغ بزرگ دیگر برای نسل جدید به افسانه می ماند و خاطره ای شیرین که با سوداگری و خیانت برخی[...!] و شاید هم کاهلی و سستی آنان امروز اثری از آن نیست.
به درستی متهمان ردیف اول این جنایت و یا کاهلی چه کسانی هستند؟ بدون شک تمام کسانی که در قطع درختان قم و تخریب محیط طبیعی این شهر به هر بهانه ای و به تعبیر مقام معظم رهبری«به بهانه ساخت حوزه علمیه و یا هتل» دخالت و شراکت داشته اند، امروز در قتل و عام خاموش کودک و پیر و جوان در سونامی انواع بیماری های تنفسی و تلفات پنهان مردم بی پناه به دست سرطان های مرگ آور، سهیم و شریکند.
این روند در فراز و فرود های مدیریت شهری و اختلافات مدیران، آن چنان تسریع و تشدید شده که جای هیچ تردیدی را برای شهروندان باقی نمی گذارد که از خود بپرسند: «آیا به راستی این شهر صاحب و سرپرستی دارد یا خیر؟»
بسیاری از دلسوزان واقعی این شهر بر این باورند که مدیریت غیر بومی حاکم در دوهه گذشته، بیشترین ضربات مهلک و ویرانگر را به بنیان های شهر قم وارد ساخته است. اگر چه بیماری واگیردار سیاست زدگی نیز عامل افزایش این ویرانی شده استنبود طرح جامع شهری شاید اساسی ترین عامل ویرانی و تخریب تمام زیر ساخت های شهری به شمار بیاید. کاستی و نقصی که در چند سال گذشته همه همت و توان مدیران شهری را فرسوده ساخته است.
در جلسه ای که چندی پیش با معاون عمرانی استاندار قم جناب مهندس دلاوری برگزار شد، وی از تنظیم و تصویب نهایی طرح جامع قم خبر داد. طرحی که شهر قم را به شهری با معماری پایدار و سبز و منظم و پاک و یک شهر نمونه تبدیل خواهد کرد. تمام برداشتی که از آن جلسه می شود داشت؛ دغدغه و شور و حرارتی بسیار مقدس از سوی ایشان برای نجات شهر قم از بحران های متعدد بود.
اما براستی گره کور و دست اندازهای نامرئی کجا هستند که مدیرانی چنین ارزشمند و غیور نمی توانند کاری از پیش ببرند؟ چه تنگناها و فشارهایی وجود دارند که طرح جامع شهر قم هنوزکه هنوز است به صورت عینی و گسترده عملیاتی نمی شود؟ طرحی که در آن به هیچ وجه ممکن دیگر باغی تخریب نشده و مجوز ساخت هیچ سازه ی مسکونی و تجاری و اداری بدون پارکینک، آن هم در هسته اصلی شهر و مناطق پرتراکمی چون منطقه نیروگاه صادر نمی شود! شهری که ساختمان های چند طبقه ای مسکونی اش با یک حیاط 6 متری بنا نمی شوند! شهری که همه کوچه هایش زیر سایه درختان قرار می گیرند! شهری که در خیابان های تنگ و باریکش، مدارس علمی و مجتمع های تجاری و اداری بدون پارکینگ، از شهروندان سلب آسایش نمی کنند!
طرحی که در آن پارک ها و باغ ها به هتل و مجتمع اداری و آموزشی تبدیل نمی شوند! طرحی که در حاشیه یکی از قدیمی ترین و تاریخی ترین بافت و محله های تاریخ تمدن ایران اسلامی(مسجد جامع قم)، اجازه ساخت پاساژ موبایل و هتل کامپوزیتی و به تبع آن کور شدن نمای گنبد آجرین تاریخی را نخواهد داد! طرحی که در آن همه زوایای توسعه شهری مبتنی بر خواست دیرین رهبر معظم انقلاب یعنی شهر اسلامی شکل می گیرد. با زمزمه این سخنان و بشارت طرح جامع شهری می خواهید نگران نبوده و امیدوار باشید، اما نمی شود.
اگر از فلکه رسالت به سمت خیابان سمیه سری بزنید، خواهید دید که زمین زراعی که تا چند سال پیش در آن گیاهانی با طراوت کشت و زرع می شد، اکنون در مدت فقط یک سال تبدیل شده است به چند کوچه با ساختمان هایی چند طبقه! آن طرف تر باغی است که شاید آخرین ریه تنفسی هسته اصلی قم باشد و بس. بله! آخرین باغ باقی مانده که به گفته یک منبع بسیار آگاه و البته مسئول،«با هزاران فشار و زور قرار است خریداری و تغییر کاربری داده شود.» این روزها که از کنار باغ می گذرید یک دروازه آلومینیومی بسته را می بیند و البته پشت دیوار باغ را که عاری از هر گونه درخت و گیاه است.
اولین ساختمان در کنار درختان این باغ انار در حال بالا آمدن است. ساختمانی که شاید تا دو سال یا شاید هم کمتر چون خوره به جان آخرین ریه تنفسی شهر افتاده و برای همیشه آن را خفه کند. این یک فریاد کوچک از حنجره ای در حال خفه شدن است. شاید ما شهروندان بد متوجه شده ایم. شاید هم بی خبریم. شاید هم...! این یک خواهش عاجزانه است از همه مدیران ارشد قم! مدیران باید مردم را از آینده این باغ و دیگر باغ ها در گوشه و کنار شهر قم آگاه ساخته و از نگرانی خارج سازند.
شاید خواندن دوباره نهیب و هشدارهای پدر دلسوز و حقیقتا دوراندیش این کشور، برای همه کارساز و مرهمی بر این زخم ها باشد: «...حق ندارید تخریب کنید؛ نه باغ و بوستان را، نه جنگل را، نه مرتع و دشت را، نه کویر را؛ همه آنها متعلّق به انسان ها است؛ بایستی از اینها بهره ببرید.... لجوج ترین، خبیث ترین، سرسخت ترین دشمنان که خصوصیّاتی برایش ذکر می شود؛ این است: اِذا تَوَلّی سَعی فِی الاَرضِ لِیُفسِدَ فیها وَ یُهلِکَ الحَرثَ و النَّسل (بقره: 205)؛ خصوصیتی که حرث و نسل را از بین می برد و فاسد می کند کِشت را. یعنی کسی که تولید گیاهی و تولید انسانی را نابود می کند و از بین می برد... همچنان که در قبال انسان ها احساس مسئولیت می کنیم، در قبال طبیعت هم باید احساس مسئولیت کنیم.
مساله محیط زیست، مساله این دولت و آن دولت نیست؛ مساله طولانی مدّت است؛ مساله زید و عمرو نیست؛ مساله این جریان و آن جریان نیست؛ مساله همه کشور است؛ همه باید دست به دست هم بدهند و این مشکل را حل کنند.... جنگل های ما و مراتع ما، هم ریه های تنفسی شهرها و محیط های زندگی اند، من تاکید می کنم اجازه ندهید به این جنگل ها دست درازی بشود؛ بخش های مختلف کشور که مسئولیتی در این زمینه دارند، از منابع طبیعی گرفته تا محیط زیست تا بقیه دستگاه هایی که ارتباطی با این قضایا دارند، اجازه ندهند با بهانه های مختلف از شهربازی درست کردن و جذب گردشگر و هتل داری و مانند اینها بگیرید تا مدرسه علمیّه و حوزه علمیه؛ همه اینها بهانه هایی می شوند و شده تاکنون که جنگل های ما دست بخورند، به آنها تعرّض بشود؛ جلویش را با استحکام کامل بگیرید....
این بوستان عظیمی که فرض کنید در فلان نقطه شهر واقع است، یک ثروت عمومی است؛ [اینکه] کسانی بیایند با زرنگی، با دست کاری کردن قانون، با احیانا خریدنِ یکی دو نفر آدم سست عنصر در فلان دستگاه، این ثروت عمومی را تبدیل کنند به ثروت شخصی خودشان، خیلی رنج آور است!مسئولین باید در مقابلِ این سوءاستفاده کننده قاطعیت به خرج بدهند؛ عرضه باید به خرج بدهند؛ نگذارند فلان آدمِ سوءاستفاده چی با شیوه های مشخّص [سوءاستفاده کند].... اوّل می روند اجازه می گیرند، یک تاسیساتی در انتهای یک زمین درست می کنند؛ بعد که انتهای زمین مال آن ها شد، همه سطح زمین به طور طبیعی قابل نقل وانتقال خواهد شد؛ از این کارها می کنند.
این ها بد است، این ها غلط است؛ جرم بدانید این ها را. یکی از کارهای اساسی «جرم انگاری» در قانون است؛ این ها را باید جرم دانست در قانون و این کسانی که این کارها را می کنند تعقیب قضائی کرد.... اگر خدای نکرده در داخل دستگاه ها کسانی هستند که کوتاهی می کنند، با آن ها شدیدتر برخورد کنید؛ این ها جزو کارهای لازم و اساسی است.
هم منابع طبیعی، هم شهرداری، هم محیط زیست، هم دستگاه های نظارتی همه این ها بایستی با این وضع اَسف بار مقابله کنند. همه برنامه های سازندگی از شهری و صحرایی و صنعتی و بقیه طرحها، حتما یک پیوست محیط زیستی باید داشته باشد... به نظر من این جا (بوستان ها) مال مردم است؛ اینجا باید به صورت یک گردشگاه عمومی مردمی دربیاید. مکرر هم من این را پیغام دادم به مسئولین گوناگون، شهرداری باید برود این جا را تصرف کند، دراختیار مردم بگذارد....یک جای این جوری. [این] در اختیار مردم قرار بگیرد، مردم بروند استفاده بکنند. اگر کوتاهی بشود، آن جا هم مثل بعضی جاهای دیگر [خواهد شد] » بیانات مقام معظم رهبری در دیدار مسئولان و فعالان حفظ منابع طبیعی، محیط زیست و فضای سبز شهری / پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری .
