در جامعهی امروز ایران، میان حزب اللهی و بی دین و سکولار و روحانیت و حوزه و دانشگاه و چپ و راست و میانه و اصولگرا و اصلاح طلب و مسوول و مردم و هنرمند و ورزشکار و روشنفکر و نویسنده و شاعر و روزنامه نگار و تلویزیون و رادیو و شهردار و شورای شهر و مرفه و فقیر و کاخ نشین و کوخ نشین و قوهی مجریه و قوه قضائیه و قوه مقننه و آزادیخواه و مستبد و رانتخوار و ربا دهنده و دزد یقه سفید و یقه سیاه و قاچاقچی و معتاد و خباز و قصاب و تولید کنندهی کالای نامرغوب و وارد کنندهی کالای بنجل و... خلاصه، در جامعهی ما یک وحدت و اتفاق ملیِ ضد ملی وجود دارد: نشان دادن و در بوق کردن مشکلات و نارساییهای ریز و درشت کشور؛ و فریاد کردنِ سیاهی و پلشتی و تیرگی و بدبختی و بیچارگیِ ملک و ملت.