اصلا ورزش یعنی اخلاق ، چون وقتی به عمقش می رویم می بینیم چه چیزی را باید ورز بدهیم! بازو را؟ گردن و پا را ؟ برای چه؟
تا چراهایمان را نمی‌دانیم به چگونگی‌ها نمی‌رسیم!
یک مشکلی که داریم این است که چون و چراها را نمی دانیم، در چگونگی ها هم می مانیم! در زندگی و اعتقاد و ایمانمان هم همین طوریم...
اگر ندانیم چرا به دنیا آمدیم نمی دانیم چطور باید زندگی کنیم؟! و اگر چرا ورزش می کنیم را ندانیم محال است بداینم چگونه باید ورزش کنیم! از جناب معینی و استاد مناجاتی گرفته ( که من در جوانی حنجره ام را برایشان پاره کرده‌ام) تا سایرین بپرسید ... در قدیم معلوم بود که چرا ورزش می کنند، احتیاج به پژوهش نبود چون جامعه ی ما اخلاق گرا بود اما الان و در جامعه ی فعلی باید خیلی بیش از این باشیم که هستیم.
درگیری « فرم » و « کمیت » پدر ما را در آورده است!
در این روزگار دارای 2 معضل بزرگ هستیم، جوان های ما دو خصیصه پیدا کرده اند که رهاورد این سرزمین نبوده است.
اولین خصلت وارداتی درگیری « فرم » است و دومینش « کمیت » ( که این دو مورد پدر ما را در آورده است! )
فرم تهی از هر محتوایی است و بعد کمیت گرایی ... کمیت که اصلا پدر ما را درآورده است! به دلیل این که آدم‌ها تکریم می شوند به خاطر کمیت هایشان و نه به خاطر کیفیت هایشان! هر که ماشینش گرانترست به چشم بیشتر می آید!
و این الگو در آن بالا جوان های ما را بدجوری اسیر خودش کرده است. دوست دارد پورشه سوار بشود؟!
ورزشکار به محض این که در میدان ظاهر می شود بلافاصله تبدیل به الگو می شود؛ درست است که ورزشکارهای ما باید الگوی جوان های جامعه باشند و بنابراین این الگوها باید محرم خانواده مردم باشند! من باید محرم خانواده مردم باشم اگر از حریم تلویزیون به خانه هایشان ورود پیدا می کنم !
ورزش ، هنر و دین جاذبه دارند و باهم مرتبطند!
در جهان سه مطلب وجود دارد که مردم را بدون هیچ اعلامیه و آگهی و حق حساب دور هم جمع می کند. همین الان در هر کجای جهان که بروید ، مردم همین جوری که اینجا جمع هستند به خاطر ورزش ، پای دو مطلب دیگر هم جمع هستند.
در همه ی دنیا مردم یا دارند ورزش می کنند یا ورزش می بینند. میل باطنی انسان ها آنها را به این سمتها می کشاند که یا در ورزش هستند یا دور هنر جمع هستند و به سینما، یا در تئاتر، اپرا و ... می روند یا در اماکن متبرکه و مذهبی اعم از مسجد و کنشت و مکه و کربلا و مشهد و ... حضور دارند.
این سه ستون مردم را دور هم جمع می کند . به اعتقاد من این ها یا هم رابطه هم دارند.
آموزه‌های زورخانه آمیزه ای از هنر ، ورزش و مذهب
من برای ارزشهای فرهنگی این کشور و ورزش زورخانه اش می میرم که هر سه این ها ( هنر، ورزش و مذهب ) در ورزش زورخانه ای ما هست. شما در هیچ ورزش دیگری این را به این روشنی و غلیظی نمی توانید ببینید و من معتقدم الگو و کلاس درس ورزش کاران ما را باید در ورزش باستانی بیابید.
برای این که هم با اعتقاد ورزش می کند و هم با موسیقی ورزش می کند ( یعنی با ضرب و شعر که هنر است ورزش می‌کند) و خود آن ورزش یک باله ورزشی‌ست ؛ این را فرنگی ها خیلی خوب فهمیدند.
گلادیاتورهای پولسازی چون رونالدو !
من خیلی گفته ام که ورزشکارهای ما باید اخلاق ورزشی را از زورخانه بیاموزند. شما دیده اید که در تیم های ورزشی
در همین فوتبال، فوتبالیستی که فوتبالیست روبه رویش یک لایی بهش می زند، طبق آمار تا 6 دقیقه فکر انتقام در او هست. مثل همین چند روز پیش که برنده ی توپ طلا ،کریستیانو رونالدو، زمانی که بازیکن حریف توپ را ازش گرفت سه تا کشیده به او زد!؟ این ها الگوی ما نیستند. این ها گلادیاتورهای پول ساز هستند و ما یک چیز دیگر هستیم.
ما متعلق به یک فرهنگ دیگری هستیم. این از این نوعش و آن هم از نوع اسطوره ایش که کوکائین می فروخت یا نصف ایتالیا را معتاد کرد.
فوتبال انسان‌ساز
چه بازیکن چه تماشاچی به قانون گردن بگذارد. فوتبال آمده است که انسان بسازد تا آدمی آستانه تحملش بالا برود.
به قانون احترام بگذاریم. ورزش ما ورزشی نیست که ما بخواهیم با خلقیات جایی که از آن آمده به آن عمل کنیم.
در طول تاریخ، از آن یک چیز جدید ساختیم و از این ورزش هم می توانیم بهره خودمان را ببریم و درصورتیکه فقط تحت تاثیر اون چیزهایی که می بینیم قرار نگیریم. اینها همش ظواهر و فرم است . اینها فرم است و او که این کارها را می کند پول هنگفتی می گیرد ؛ او الگوی ما نیست! ظلم در جهان از اول در این حد زیاد و بسیار بد نبوده به گفته امیرالمومنین علی (ع) هر که آمد بر آن افزود تا جهان اینطور پر از ظلم شده هست.
من یک محقق اجتماعی هستم این را با استدلال می گویم که ما ورزشکاری نداریم که اهل کمیت نباشد و سر کمیت چانه نزند!
مردمی بودن افتخار اسطوره‌ها ؛ چرا شورت 140 هزار تومانی؟
بازیکنان قدیمی گاهی می نشینند و در مورد گذشته صحبت می کنند . آن ها افتخارشان این بود که مثل مردم باشند. آن ها از مردم کوچه و بازار غیر قابل تشخیص بودند! الان چی؟! فکر می کنید فاصله ی یک جوان معمولی و یک جوان ورزشکار چه قدر است؟! چرا شورت 140 هزار تومانی؟ که شلوارت را هم کوتاه بگیری که مارکش را هم ببینند؟!! اینها بدبختی های سرمایه داری است. گاهی اوقات آن هم نیست و ما به غلط و حرام می رویم که به آنجا برسیم.
همزبانی با ورزش
ورزش می خواهد که یک همزبانی بین مردم ایجاد کند کما اینکه گاهی اوقات اینگونه است. اما در جامعه چی؟؟
من اعتقاد دارم در این شهر که به نظر من پایتخت فرهنگی و مذهبی کشور همین مشهد مقدس است، از آن زمان شاه عباس صفوی که پیاده آمد به این شهر اینجا مرکز توجه بوده و بنابراین هر آن که در این شهر زندگی می کند باید متناسب باشد و مشهد باید از اعتیاد و گدایی پاک باشد.
اینجا شهر امام رضاست و مگر می‌شود در این شهر یک ورزشکاری حرکتی دور از شان مشهد بکند! باید جوری بشود که همه ما افتخار کنیم که مال شهر امام رضا(ع) هستیم.
داریوش ارجمند
