رقابت خصائل حسینی در بزنگاه تاریخ بشریت

 

نوشته‌اند، در روز عاشورا مثل این بود که یک نوع مسابقه میان خصلتهای حسینی بر قرار شده بود، یعنی فضایل حسینی هر کدام با دیگری مسابقه می داد: صبر حسین می خواست از سایر صفاتش جلو بیفتد، رضای حسین به آنچه که رضای خداست می خواست از صبرش جلو بیفتد، اخلاص حسین می خواست از همه اینها پیشی بگیرد، شجاعت حسین می خواست گوی سبقت را از صفات دیگر او برباید. من عرض می کنم - البته من نمی توانم در باره اخلاص حسینی کوچکترین سخنی بگویم، کوچکتر از این هستم، ولی می توانم بگویم - چیزی که در روز عاشورا بیش از هر چیز دیگر جلوه گر و نمایان است طمانینه حسین، اطمینان حسین، آرامش و استقامت حسین است.

 

این سخنی نیست که من می گویم، سخنی است که از همان روزها درک کردند. یک کسی که آنجا حاضر بوده است، جمله ای دارد. تعبیر او مطابق عصر و زمان و فهم خودش خیلی عالی است، می گوید: «و الله ما رایت مکثورا قط قد قتل ولده و اهل بیته و اصحابه اربط جاشا منه».

 

این مرد در واقع یک خبرنگار بوده و قضایا را نقل کرده است. می گوید: به خدا قسم من سراغ ندارم مرد دلشکسته ای، مرد تحت فشار قرار گرفته ای را که فرزندانش (اهل بیتش) جلوی چشمش قلم قلم باشند، اصحابش را ببیند در حالی که سرهایشان از بدنهایشان جدا شده است، و این مقدار قوت قلب داشته باشد!

شجاعت و قوت قلبی که ابا عبد الله در روز عاشورا از خود نشان داد،همه[شجاعان] را فراموشاند.این،سخن راویان دشمن است. راوی گفت:«و الله ما رایت مکثورا قط قد قتل اهل بیته و ولده و اصحابه اربط جاشا منه» به خدا قسم در شگفت بودم که این چه دلی بود،چه قوت قلبی بود؟!یک آدمی که اینچنین دل شکسته باشد که در جلوی چشمش تمام اصحاب و اهل بیت و فرزندانش را قلم قلم کرده باشند و اینچنین قوی القلب باشد! من که نظیری برایش سراغ ندارم.

 

 

در روز عاشورا ابا عبدالله نقطه ای را به عنوان مرکز انتخاب کرده بود، یعنی وجود مقدس ابا عبد الله ابتدا آنجا می ایستاد و بعد حمله می کرد.به طور قطع و مسلم و بر طبق همه تواریخ،کسی جرات نکرد تن به تن با ابا عبد الله بجنگد.البته ابتدا چند نفر آمدند،جنگیدند،ولی آمدن همان و از بین رفتن همان.پسر سعد فریاد کرد:چه می کنید؟!«ان نفس ابیه بین جنبیه »(یا«ان نفسا ابیة بین جنبیه »)این،پسر علی است، روح علی در پیکر اوست،شما با چه کسی دارید می جنگید؟!با او تن به تن نجنگید.دیگر جنگ تن به تن تمام شد.

آن وقت جنگی که از طرف آنها نامردی بود شروع شد،سنگ پرانی،تیر اندازی.جمعیتی در حدود سی هزار نفر می خواهند یک نفر را بکشند.از دور ایستاده اند،تیر اندازی می کنند یا سنگ می پرانند.همینها وقتی که ابا عبد الله حمله می کرد،درست مثل یک گله روباه که از جلوی شیر فرار می کند،فرار می کردند.ولی حضرت حمله را خیلی ادامه نمی داد یعنی نمی خواست فاصله اش با خیام حرمش زیاد شود.

 

غیرت حسین اجازه نمی داد که تا زنده است کسی به اهل بیتش اهانت کند.مقداری که حمله می کرد و آنها را دور می ساخت، بر می گشت،می آمد در آن نقطه ای که آن را مرکز قرار داده بود.آن نقطه،نقطه ای بود که صدا رس به حرم بود،یعنی اهل بیت اگر چه حسین را نمی دیدند ولی صدایش را می شنیدند.

 

برای اینکه زینبش مطمئن باشد، برای اینکه سکینه اش مطمئن باشد،برای اینکه بچه هایش مطمئن باشند که هنوز جان در بدن حسین هست،وقتی که می آمد در آن نقطه می ایستاد،آن زبان خشک در آن دهان خشک به حرکت می آمد و می گفت:«لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم» یعنی این نیرو از حسین نیست،این خداست که به حسین نیرو داده است،هم شعار توحید می داد و هم به زینبش خبر می داد که زینب جان!هنوز حسین تو زنده است.به خاندانش دستور داده بود که تا من زنده هستم کسی حق ندارد بیرون بیاید.لذا همه در داخل خیمه ها بودند.

ابا عبد الله دو بار برای وداع آمدند. یک بار آمدند،وداع کردند و رفتند. بار دوم به این ترتیب بود که ایشان رفتند به طرف شریعه فرات و خودشان را به آن رساندند.در این هنگام شخصی صدا زد: حسین! تو می خواهی آب بنوشی؟! ریختند به خیام حرمت. دیگر آب نخورد و برگشت. آمد برای بار دوم با اهل بیتش وداع کرد(ثم ودع اهل بیته ثانیا).چه جمله های نورانی ای دارد!رو می کند به آنها که:اهل بیت من!

 

مطمئن باشید که بعد از من شما اسیر می شوید،ولی کوشش کنید که در مدت اسارتتان یک وقت کوچکترین تخلفی از وظیفه شرعی تان نکنید.مبادا کلمه ای به زبان بیاورید که از اجر شما بکاهد. ولی مطمئن باشید که این،پایان کار دشمن است،این کار،دشمن را از پا در آورد«و اعلموا ان الله منجیکم »بدانید که خدا شما را نجات می دهد و از ذلت حفظ می کند.این خیلی حرف است:اهل بیت من!

 

شما اسیر خواهید شد ولی حقیر و ذلیل نخواهید شد،اسارت شما هم اسارت عزت است.به همین جهت بود که وقتی در کوفه مردم به رسم صدقه به اطفال گرسنه اسرا نان می دادند،زینب نمی گذاشت قبول کنند.اسیر بودند ولی هرگز حاضر نشدند خواری را تحمل کنند.شیر را هم در زنجیر می کنند ولی شیر در زنجیر هم که باشد شیر است،روباه آزاد هم که باشد روباه است.

بار دوم که امام آمد،اهل بیت خوشحال شدند،دوباره با ابا عبد الله خداحافظی کردند.باز به امر ابا عبد الله از خیمه ها بیرون نیامدند.

بعد از مدتی یکدفعه باز صدای شیهه اسب ابا عبد الله را شنیدند،خیال کردند حسین برای بار سوم آمده است تا با اهل بیتش خدا حافظی کند(گریه استاد)ولی وقتی بیرون آمدند اسب بی صاحب ابا عبد الله را دیدند(گریه شدید استاد).دور اسب ابا عبد الله را گرفتند.هر کدام سخنی با این اسب می گوید.طفل عزیز ابا عبد الله می گوید:ای اسب! «هل سقی ابی ام قتل عطشانا؟»من از تو یک سؤال می کنم:پدرم که می رفت،با لب تشنه رفت(گریه استاد)،من می خواهم بدانم که آیا پدرم را با لب تشنه شهید کردند یا در دم آخر به او یک جرعه آب دادند؟(گریه استاد).اینجاست که یک منظره دیگری رخ می دهد که قلب مقدس امام زمان را آتش می زند:«و اسرع فرسک شاردا محمحما باکیا، فلما راین النساء جوادک مخزیا و ابصرن سرجک ملویا خرجن من الخدور ناشرات الشعور علی الخدور لاطمات » (1) روضه امام زمان است،می گوید:جد بزرگوار!اهل بیت تو به امر تو از خانه بیرون نیامدند اما وقتی که اسب بی صاحبت را دیدند موها را پریشان کردند،همه به طرف قتلگاه تو آمدند(گریه استاد).

و لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم،و صلی الله علی محمد و اله الطاهرین.

نسالک اللهم و ندعوک باسمک العظیم الاعظم الاعز الاجل الاکرم یا الله...اللهم ارزقنا توفیق الطاعة و بعد المعصیة و صدق النیة و عرفان الحرمة و اکرمنا بالهدی و الاستقامة و سدد السنتنا بالصواب و الحکمة و املا قلوبنا بالعلم و المعرفة.