روزنامه 19دی قم در شماره روز چهارشنبه 13 مردادماه یادداشتی را با عنوان « بی توجهی به حقوق شهروندی عابران پیاده » به قلم زینب آخوندی منتشر کرده است.
به گزارش تابناک قم، دراین یادداشت می خوانیم: کلمه پل حیوانات را در یک جست وجوگر مرور کنید. تصاویر جالبی خواهید دید از احداث پل هایی عظیم و جذاب روی بزرگراه های دنیا برای عبور حیوانات تا مسیرهای دسترسی و حرکت خودروها نتواند مخل عبور و مرور حیوانات شود. این تصاویر را بگذارید کنار تصاویری که در خیابان های شهر می بینید. چه احساسی به شما دست می دهد؟
یک نیم روز به بلوار جمهوری مقابل بیمارستان سری بزنید، بیماران و همراهان بیماری که قرار است از این بلوار عبور کنند، باید مراحل شگفت آوری را طی کنند تا بتوانند با پای خود به بیمارستان وارد شوند و در غیر اینصورت نیروهای اورژانس مسئول وارد کردن آنها به بیمارستان خواهند بود. کمی آن طرف تر میدان بقیه الله یا در آن سوی شهر خیابان توحید و... همین وضعیت را دارند. این موضوع حتی چندان هم به این طرف و آن طرف رودخانه مربوط نیست و تقریبا اکثر نقاط شهر را درگیر کرده است. شرایط در این خیابان ها به نحوی پیش رفته که بسیاری اوقات برای عبور از یک خیابان پر تردد و با سرعت بالا، باید ورزشکار باشی تا جان سالم بدر ببری.
داشتن شهری روان و بدون دغدغه برای سالمندان، کودکان و همه کم توانان یکی از شاخص های توسعه یافتگی در شهرها محسوب می شود و از ابتدایی ترین کارهایی که شهرداری ها انجام می دهند، ساخت و نصب پل های عابر پیاده روی خیابان ها برای ایمنی و راحتی مردم است.
شهر قم سالانه 100 شهروند خود را در خیابان ها از دست می دهد. با توجه به مساحت شهر و جمعیت یک میلیون و 100 هزار نفری آن، این تعداد کشته های ترافیکی داخل شهر یک فاجعه در مقایسه با معیارهای جهان محسوب می شود که بخشی از آن به موتورسیکلت سواران مربوط می شود و بخشی هم مربوط به عبور و مرور مردم از معابر است.
مکانیزه نبودن بسیاری از پل هایی که در حال حاضر در شهر وجود دارند، آنها را به اشیایی زائد در شهر تبدیل کرده است. بر اساس مطالعاتی که وجود دارد، پل هایی که مکانیزه نیستند در شهرها بیش از 20 درصد استفاده نمی شوند و در عوض استفاده از پل های مکانیزه تا 90 درصد بالا می رود. همین موضوع موجب شده بسیاری از پل های عابری که وجود دارند بدون استفاده مانده و شهرداری با این بهانه که مردم نسبت به استفاده از پل ها بی اعتنا هستند، برخی نقاط شهر را از این نظر فراموش کرده است.
همه اینها نشان می دهد در شهر ما مانندبسیاری از کلان شهرها، خودروها محور اصلی طراحی های ترافیکی هستند و حتی یک صدم هزینه و تلاشی که برای باز کردن مسیر خودروها شکل می گیرد، به باز کردن مسیرهایی برای عابر پیاده اختصاص نمی یابد.
غلبه همین تفکر در مدیریت شهر قم موجب شده سالانه 40 هزار خودرو به خیابان های شهر اضافه شوند چراکه عابر پیاده در این شهر به وضوح حس می کند در برنامه ریزی های شهری جایی ندارد و کسی به فکر آسایش و راحتی او نیست و در نتیجه تنها راه بهره بردن از یک رفاه نسبی خریداری یک خودروی شخصی و استفاده از آن است.
هرچند مقایسه کشورهایی مانند هلند با شهرهای ما مقایسه درستی نیست اما وقتی به این فکر می کنیم که متولیان ساخت و ساز در آن کشورها آنقدر در قبال نهادهای مدنی و عمومی پاسخگو هستند که مجبورند با هزینه های گزاف برای عبور حیوانات هم چاره ای بیندیشند، وضعیتی که عابر پیاده در خیابان های این شهر دارد برایمان تاسف انگیزتر می شود.
در هر صورت باید به این نکته تأکید کرد که داشتن آسایش و امنیت در استفاده از معابر از حقوق شهروندی افراد محسوب می شود و تمام کسانی که به واسطه تفکرات خودرو محور در شهرها دچار آسیب می شوند، حق شکایت به دستگاه قضایی از شهرداری را دارند و شهرداری با حکم دادگاه موظف به جلب رضایت آنان خواهد بود..
