اگر پرسپولیس یا استقلال به دور بعد می رفتند هلهله ها می شد اما برای قلعه نویی و گل محمدی صدای هورایی شنیده نمی شود شاید هم ازشوک مرگ مهرداد اولادی باشد...
کد خبر: ۲۱۶۱۳۲
تاریخ انتشار: ۰۲ ارديبهشت ۱۳۹۵ - ۱۲:۲۶21 April 2016
دو سال پیش در یادداشتی با عنوان « قلعه نویی، پوست کروکودیل را از کجا خریده است» برای همین تارنما نوشتم:
بعید است کسی دوست داشته باشد او را با «سیاوش» – قهرمان اساطیری ایرانیان-قیاس کند که از آتش جان سالم به در برد.
نه «یوسف» است که گرد به دامانش ننشیند و نه خود ابایی دارد از این که بگوید پول چرب و شیرینی می گیرد. اما او این همه «جان سختی» را از کجا آورده است؟
هر بار در قامت یک متهم زانو می زند، گیوتین هم بالا می رود اما یک نفر به سبک داستان های قرون وسطی غبار آلوده از راه می رسد و بار دیگر در قامت یک قهرمان ( دست کم روی سکوهای تیمش) ظاهر می شود و در اندک مدتی باز این داستان تکرر می شود.
در ده سال گذشته هیچ مربی یی همپای او پرحاشیه زندگی نکرده است. حتی «ف. ک» های مشهورهم تا این اندازه رخت چرک هایشان در کوچه نشُسته اند.
اتهام های سهم ناکی از تبانی با بازیکنان حریف و بدزبانی تا دست کاری در مبلغ قرارداد، از ادبیات ِ نه چندان اُتو کشیده تا ایستادن با لُنگ درِ حمام و چشم به راه سیاسیون، از تلخی و درشتی با داورها و مربیان تا دور زدن قانون و...
هر یک از این اتهام ها برای نابود کردن یک نفر کافی است اما امیر قلعه نویی انگار پوست کروکودیل بر تن کرده است! خود البته بر این باور است که «اون بالایی که جای حق نشسته» هوایش را دارد. اما آیا این تمام واقعیت است؟
برخی این تعبیر را نپسندیدند و درشتی کردند؛ عادت مألوف این روزها که همه تندخو شده ایم و جز حرف خودمان، هیچ کس و هیچ چیز را باور نداریم.
با این که هیچ گاه قلعه نویی چهره محبوبم نبوده اما این روزها باید به احترام او ایستاده دست زد. او در روزهایی که تونی اولیویرا به رغم نتایج بد همراه تراکتور هنوز از روی سکوها به شدت تشویق می شد پا به تبریز گذاشت.
استقبال بیشتر هواداران آمیزه ای بود از انتقاد شدید، هو کردن، قهر با ورزشگاه و به یاد آوردن جدایی یک باره و چند سال پیش از تراکتور سازی برای پیوستن به استقلال.
هفته های اول چندان کام یاب نبود که فریاد های اعتراض را خاموش کند اما اندک اندک تیمی ساخت که نه فقط آذری ها در لیگ برتر که تمام ایرانیان در لیگ قهرمانان آسیا به آن افتخار می کنند.
امیر قلعه نویی و شاگردانش توانستند با گل های نانگ و فرزاد حاتمی برابر الهلال پیروز شوند و با این برد اولین صعود کننده بین تیم های ایرانی در آسیا باشند.
این پیروزی در دوحه قطر و مقابل «الهلال»ی به دست امد که همیسه برای تیم های ایرانی دردسر ساز بود و از سوی دیگر تنش های سیاسی بین دو کشوذ این مسابقه را از یک مسابقه فوتبال فراتر برده و داغ تر کرده بود اما تراکتورسازان توانستند پس از چند سال ناکامی همراه با انیر قلعه نوی به دور دوم صعود کنند؛ با همان مربی که شماتت می شد زور مربی گری او تنها در ایران می چربد و در آسیا از کسب یک پیروزی هم ناتوان است!
خبر این موفقیت اما زیر آوار مرگ دردناک مهرداد اولادی دفن شد. بازیکنی که امیر قلعه نویی او را به استقلال برد و حالا حتما اندوهگین است که در خاک خفتن او – در خاک نم ناک قائم شهر- زود بود؛ خیلی زود.
قلعه نویی و یحیی گل محمدی چندان به هم شباهت ندارند اما هر دو توانستند دو تیم سرشناس عربستانی را از پیش پا یردارند و به دور بعد بروند.
اگر یکی از دو تیم استقلال و پرسپولیس چنین موفقیتی را در آغوش می کشید چه هلهله بارانی می شد کوچه فوتبال ایران اما حالا انگار اتفاق خاصی نیفتاده و این که موفقیت غیر این دو کمتر دیده شود آزار دهنده است.
به فوتبال ایران و به آذری ها و اصفهانی های شادمان باید تبریک گفت اما هنوز آن پرسش بی پاسخ مانده که « امیر قلعه نویی، این پوست کروکودیل را از کجا خریده است؟!»