حکایت شیرین وفرهاد است، این قصۀ دلدادگی ما به راه آهنی که قرار است اردبیل را به ریل سراسری ایران متصل سازد .
اینکه، فرهاد، چند سال در امید وصل شیرین، تیشۀ عشق خود بر بیشۀ سنگی بیستون نهاد را نمیدانم، اما این را می دانم که ما درآرزویی شیرین تر ازاو بیش از ده سال است که بیل و کلنگ واعتبار خود را بر دشت وکوه »میانه» نهاده ایم تا با شنیدن سوت قطاری، بار و بنۀ خود، بر آن نهیم و دست دردست توسعۀ سراسری ازبن بست نفس گیری که اقتصاد ، صنعت و کشاورزی استانمان را دچار تنگنا ساخته است رهایی یابیم، که ناگهان نمایندۀ محترمی که قبل از نمایندگی چندین سال هم، ردای استانداری را درهمین استان بر قامت خود داشت و طبعا بر هزینه کرد اعتبارات پروژه ها و در راس آن همین پروژه، نظارت تام و تمام داشته است،خبر می دهد که کارتان به نتیجه نخواهد رسید و راهی که می روید به ترکستان است. بهتر است مسیر عوض کنید واز راه اردبیل- بستان آباد طی طریق نمایید. خبر مرگ شیرین برای فرهاد آن اندازه ،اندوهبار نبود که این خبر برای ما. چه کسی از شنیدن آن سر گیجه نمی گیرد که ما نگیریم ؟
گر چو فرهادم، به تلخی جان بر آید باک نیست
بس، حکایتهای شیرین، باز می ماند، ز ما
آخر، برادرعزیز وارزشمند ، این هم شد راهکار!؟ فکر، آن باشد که بگشاید رهی.
قریب به چهار صد میلیارد تومان طی بیش از ده سال بر پای پروژه ای هزینه کرده اید و اکنون ادامۀ آنرا خیانتی آشکار می دانید که هرگز به نتیجه نخواهد رسید و با این استدلال که مسیر اردبیل به بستان آباد هم آسانتر است و هم به صرفه تر، بهترین کار را تعطیلی پروژه وجابجایی مسیر می دانید! با چنان سهولتی از تغییر مسیر سخن می گویید، که یک گردشگر، هم چادر موقتی خود را به آن آسانی از جایی به جای دیگر جابجا نمی کند!
اینکه گویندۀ سخن ، لابد دلایل قطعی و محکمی بر این اظهار نظر دارد، به جای خود محفوظ. شاید وی به نوبۀ خود شجاعتی بیش از دیگران دارد که زودتر ازهمه، بالش نرم ونازک را از زیر سرخواب وغفلت سایرین برداشته است. اما در کجای دنیا چنین اتلافی از هزینه واعتبار و زمان، پذیرفتنی است؟ واکنش سایر مسئولین استانی شگفت انگیز تر از آن است.
«مدیر کل راه و شهرسازی استان معتقد است اگر قرار به تغییر مسیر راه آهن است باید کارشناسان فنی و مسئولان استان تصمیم گیری کنند و اگر قرار به ادامه ساخت در مسیر فعلی است باز باید کارشناسان فنی ابراز عقیده کنند.»
عجیب تر از این نمی توان سخن گفت. پروژه ای که دوازده سال از اجرای آن می گذرد و چهار صد میلیارد تومان، پول بی زبان مردم را در دل سنگ و خاک منطقه ای نهان کرده است، تازه باید برای تداوم و یا عدم تداومش، منتظر نظر کارشناسان باشد! آیا معنی این سخن جز این است که پروژه، در زمان آغاز آن کارشناسی نشده است؟
توضیح بیشتر، جز آزردگی برای مردم چیزی به ارمغان نمی آورد و درعین حال روا نیست که با بسط و بحث بیشتر آن خواب خوش عالی منصبانی برهم شود. همینکه پاسخ ساده ای از زبان یک مقام عالی استان بشنویم، کافیست که آیا بالاخره ، روزی روزگاری ، سوت قطار از مسیر اردبیل میانه شنیده خواهد شد یا خیر!؟
برای پاسخ به این سئوال، فعلا کسب خبر از میزان پیشرفت پروژه در سال 1394 و مبالغ اعتباری که در سال آتی به آن اختصاص خواهد یافت و....انتظاری بس زیاد است.عجالتا با این تردید وشبهه ای که ایجاد شده است،همینکه برای سئوال نخست یک جواب« بعله» بشنویم، قند توی دلمان آب خواهد شد . واز خوشحالی در پوست خود نخواهیم گنجید.خداوند این شادیها را که مرتبا و با زحمات زیاد دست اندرکاران برای ما ایجاد میشود از ما نگیرد.
آمین یا رب العالمین .
مالک رضایی
نوروزتان مبارک