تابناک رضوی: حضور پر شتاب ،متهورانه، متقن ودر قواره ای به شدت اندیشگون وحرفه ای وحضوری کارامددر زمان ،یک بایستگی اولویت دار است برای همه مدیوم ها اعم از :سایبر و paper و رسانه های دیداری -شنیداری ؛ و صوتی وتصوی به معنای وسیع آن و همه ی ساحت های آن، و نیزپیام رسان ها، و اساسا همه قلمروهای فضای مجازی و انواع قالب های نو ظهور وموثر بر جامعه هدف ، شرایطی شتابناک و پرآشوب ایجاد کرده است.
از سوی دیگر،در جهان بی ثبات و متغیری زیست می کنیم که تکانه های بسیار زیاد و پیش بینی ناپذیری دارد،کافی است یک دانشمند یاغی یک تصمیم خطرناک بگیر د وتمام کره زمین را، به سرعت، به تلی از خاکستر تبدیل کند.
گذشته از همه اینها، جهان ما به شدت رسانه ای شده است و مخاطب در انبوهی از پیام های مخرب،دروغ ولی راست نما مواجه است واین خطر رسانه های رهزن، مدام جهان را هولناک تر می کند. ودر این زمینه و زمانه سیال وپیش بینی ناپذیر، این رسانه های ما هستند که پر تکاپو وحرفه ای ،محکم ومقتدر وصلایی پر صلابت،باید نگاه جهان را به سمت اخلاق ومعنویت ودین ،معطوف نمایندونه تنها رسانه های ما، بلکه بر همه ی نهاد ها،سازمانها ی اموزشی ،پزوهشی،فرهنگی،و نیز چهره های فکری وفرهنگی ،هنری واندیشمندان ماست که در وسط میدان حاضر شوند ورسانه ها را تمام قامت،حمایت کنند تادراین جهان رسانه ای شده،به جهاد تبیین عمیق واثر گذار دست یابیم
پرسش های تازه پاسخ هایی به روز می طلبد. مسئله یابی ضرورتی است برای امروز که باید به آینده پژوهی ارتقا یابد.
تجربه عصر دیجیتال می گوید برای رسیدن به صبح موفقیت باید هم در امروز زیست و هم زبانِ امروزی داشت. برقراری ارتباط با مخاطب باید هوشمند سازی شود.
دیگر چون گذشته نمی توان فقط از "گفتِ" بدونِ" گو" ، بدونِ شنیدن به انجام رسالت پرداخت. تکلیف ابلاغ، بلاغت امروزی می طلبد. شیوه ای که درهمه مدیوم ها وبویژه رسانه های تعاملی بتواند مفاهمه برانگیز باشد. باید بپذیریم که اکنون زبان ما به ویژه نسلِ دو-سه دهه اخیر، به شدت دچار شکاف شده است؛بلکه بهتراست بگوییم در دو جهان متفا وت و گاه متعارض می‌اندیشیم . وهر کس برمبنای همان جهان خود می زید و کنشگری می کند؛ از این رو، نیاز به مترجمانی دانشور و کاربلد هستیم که هم زبان فکری مبدا را بشناسند و هم زبان فکری مقصد را و توان فراوری "فرسته های ما" و دریافت های آنان را داشته باشند والا فاصله ها دور و دورتر خواهد شد. وقتی زبان هم را نفهمیم، دغدغه ها مان هم از یک جنس نخواهدبود. تا تجانس هم نباشد، هیچ معجزه ای اتفاق نمی افتد حتی اگر عطرِ پیراهنِ یوسف بوزد. اعجاز بینایی یعقوب(ع) ثمره تجانس است و الا از مصر تا کنعان راه درازی است و در این میان جز چشمان یعقوب، دیده دیگری بینا نشد. اگر می خواهیم بر گرفته از رسانه نگاران اندیشمند و نیروهای اندیشه ورز کشور،حرف خود را بزنیم و صدای خود را داشته باشیم و این پیام ها، برای دیگران هم قابل فهم باشد باید ساخت و زیست ودغدغه های نو را بشناسیم. و گر نه اگربخواهیم با نگاهی بسیط وساده یاب، حرف خود را بزنیم باعث می شود در برابر تفاوت نگاهی که گاه تا 180 درجه، دامن باز کرده است، همان اول تیغ ترد و پتک نفی برنداریم و بذر نفرت نکاریم. بلکه بدانیم ضرورت هر نسل، عصری متفاوت است؛ درک این مهم باعث خواهد شد، هم جاپایمان سست نشود و هم در میدان آنان جای پای تازه پیدا کنیم. این که حاصل شد فرصت برای اثبات هم‌آوایی، بدون چلنج ودرگیری و تناقض و تعارض فراهم خواهد آمد و امکان مفاهمه واشتراک افق، بر اساس قواعد حقیقی و تغییر ناپذیر، ایجاد خواهد شد. آن وقت بر اساس پایه های استوار اخلاقی که میان همه انسان ها مشترک است خواهیم توانست ازموضع حقانیت حقیقت های دینی را بیان کنیم. بدانیم مثل قبل نمی شود سخن گفت چون نسل نو مثل قبل گوش شنوایی ندارد. زبانش اگر نه بیشتر لااقل به اندازه دو گوشش برای خود سهم قائل است تا در برابر هر موضوعی، موضعِ خود را اتخاذ کند. ما هم به اندازه گوش هایش برای هوشش و حرفش احترام بگذاریم تا در زیست ارتباطی و تعاملی به تکلیف ابلاغی اثرگذار خود عمل کنیم.
حمزه واقعی/مدرس وپژوهشگر مطالعات میان رشته ای
