تابناک رضوی: جواب سلام، علیک است؛ کارِ خوب، اثرش به خود انسان برمی‌گردد. آنان که توقع دارند نتیجه و بازخورد آن را در رفتار دیگران ببینند، به این مهم توجه ندارند. چون توجه نیست، دلخوری و کم توقعی هم گاه پیش می‌آید. می‌گویند ما چنین کردیم و چنان جواب گرفتیم. کاسه پر گوشت بردیم و خالی پس فرستادند. برایشان جشن گرفتیم اما تشکری هم نکردند. وقتی انسان تاجرانه به کار خیر دست می‌زند گاهی جواب می‌گیرد و گاهی هم دستش خالی می‌ماند و دلش پر می‌شود اما وقتی بتوانیم نسبت خود را با خوبی و بدی، عطا و گرفتاری و... به قاعده کمال دهنده اخلاص تعریف کنیم، حدیث رضوی را به زندگی در آورده‌ایم که می فرماید: «سُئِلَ عَنْ خِيارِ الْعِبادِ، فَقالَ عليه السلام: اَلَّذينَ اِذا اَحْسَنُوا اسْتَبْشَرُوا، وَاِذا اَساؤُوا اسْتَغْفَرُوا، وَ اِذا اُعْطُوا شَكَرُوا، وَ اِذَا ابْتَلَوْا صَبَرُوا، وَ اِذا غَضِبُوا عَفَوا.» از حضرت رضا عليه السلام درباره بهترين بندگان پرسيدند. حضرت فرمود: «آنان كه هرگاه نيكى مى‌كنند، خوشحال مى‌شوند، هرگاه بدى مى‌كنند، استغفار مى‌كنند، هرگاه چيزى به آنان داده مى‌شود، سپاس مى‌گويند، هرگاه مبتلا و گرفتار مى‌شوند، شكيبايى مى‌كنند، و هرگاه خشمگين مى‌شوند، عفو و گذشت مى‌كنند.» متر و معیار واقعی برای اندازه گیری زندگی و قاعده ایمانی سازی رفتار همین است. این که اول از همه خود را با خدا تعریف و نسبت خود را با خیر تبیین کنیم. اگر بتوانیم به جایگاهی برسیم که اگر نیکی کردیم، بی انتظار جبران از سوی دیگران از وقوع خوبی دل خوش داریم خود بهترین نتیجه را خواهد داد. انسان اولین بهره‌بردار خیر و شر خویش است. اگر از دست و زبان ما، شر برخواست همان دم به جبران برخیزیم و با استغفار عملی، میدانی را که شیطان اشغال کرده، دوباره فتح کنیم. اگر بدی و بلا سر راه‌مان چاه و چاله کند، هوشیارانه از افتادن به آن خود را با بردباری و تدبیر، برهانیم. اگر هم خشم، در مُلکِ وجود کودتا کرد و قدرت را به دست گرفت، عفو و گذشت را به عنوان قانون اساسی اخلاق انسانی، ملاک رفتار قرار دهیم. با این رفتار است که می‌شود راه برون رفت از سلطه بدی ها را یافت و به دیگران هم نشان داد. به خوبی عادت کنیم. این زیباترین اعتیادی است که می توان درابتلا به آن سر به آسمان سائید. عادت‌ها گاهی بهشت را می‌سازند. به این نکته ظریف توجه کنیم...
شاهد بنی اسدی
