2-در افغانستان ، بعد از 19 سال حضور اشغالگرانه آمریکا که به بهانه شکsت القاعده و طالبان اتفاق افتاده بود ، آمریکا با نادیده گرفتن جایگاه دولت رسمی این کشور مستقیما با طالبان معاهده صلح امضا نمود. معاهده ای که عملا بر روی کاغذ است و امکان اجرایی شدن ندارد آنهم با توجه به اینکه در خود افغانستان بحران دو دولتی به همراه مساله مناطق تحت نفوذ گروه های نظامی خارج از کنترل کابل وجود دارد که شرایط را بحرانی و غیر قابل پیش بینی می کند. نکته مهم این است که ایران از گردونه فرایند صلح موهوم طالبان با آمریکا حذف شده است و این در حالی است که امنیت افغانستان برای ما بسیار مهم است و در آینده تاثیرات آن راخواهیم دید .
2-درسوریه ، مناطق نظامی محور مقاومت بمباران شد و 34 نفر شهید شدند . اردوغان و پوتین با دور زدن ایران مجددا تفاهم نامه ای به امضا رساندند و صورت بندی جدیدی در محل مناقشه(شمال غرب سوریه و ادلب) پدید آوردند .
3-در عراق آمریکا مناطق نظامی حشدالشعبی و کتائب حزب الله را بمباران سنگین میکند بدون اینکه پاسخ درخوری دریافت نماید و متعاقبا منابع موثق عراقی بعد از سفر دبیر شورایعالی امنیت ملی کشورمان از زبان شمعخانی می نویسند ، پیام ایران این است که دیگر در مسائل عراق دخالت نخواهیم کرد و..
البته مبنای قضاوت ما نگاه عراقی ها به مسائل ما نیست اما همین که در عراق چنین نگاهی میتواند به تیتر رسانه های رسمی بیاید علامت خوبی برای تراز سیاست ورزی ما در منطقه نیست .
این روزها، شاید نباید مته به خشخاش سیاست خارجه گذاشت اما اقلا این لیست در خاطرمان بماند تا از خرداد 99 به آن طرف ، حتما مورد بازبینی و تصمیم گیری جدی مسئولان قرار گیرد.
در خاتمه باید گفت یکی از کارکردهای رسانه ، همین انباشت تجربه ها و خاطره ها و انتقال آن به آینده است .
غلامرضا منصوری