به گزارش تابناک سمنان: موشک‌های کروز هوا پرتاب امروزه تبدیل به یکی از تسلیحات اصلی و خاص برای همه نیرو‌های هوایی مدرن در دنیا شده اند. این موشک‌ها در هر دو نقش ضد کشتی و حمله به اهداف زمینی به کار می‌روند و به نوعی دست برتر و بلند یک نیروی هوایی در عملیات تهاجمی محسوب می‌شوند و با توجه به توسعه سیستم‌های ضد هوایی در جهان، ضرورت در اختیار داشتن توان دورایستا، برای همه فرماندهان بویژه در بخش هوایی یک دغدغه و ماموریت ویژه به حساب می‌آید.
در جهان امروز موشک‌های کروز هوا پرتاب با برد‌های مختلفی وجود دارد و نیرو‌های هوایی به عنوان کاربر این تسلیحات، حساب ویژه‌ای روی آن‌ها باز می‌کنند. بیشتر این تسلیحات هوا پرتاب از نظر برد در کلاس کمتر از ۵۰۰ کیلومتر هستند و البته تعداد معدودی از کشور‌های جهان توانسته اند این تسلیحات را در برد‌های نزدیک به ۱۰۰۰ کیلومتر و بیشتر از آن در اختیار بگیرند.
اما طی روز‌های اخیر و در جریان تحویل تعدادی از هواپیما‌های نیروی هوایی ارتش که توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح اورهال شده اند، نکته بسیار مهمی توسط امیر حاتمی وزیر دفاع مورد اشاره گرفته و آن هم توان وزارت دفاع برای نصب موشک‌های کروز با برد ۱۰۰۰ کیلومتر روی جنگنده‌های موجود در کشور است. البته وزیر دفاع به این مسئله اشاره نکرده که این کلاس از سلاح‌ها در نهاجا چه زمانی به صورت عملیاتی وارد خدمت می‌شوند، اما نشانه‌ها و اماره‌های موجود در این خبر که به صورت رسمی توسط این وزارتخانه در اختیار رسانه‌ها قرار گرفته نشان می‌دهد زمان تحقق این موضوع، نزدیک است.
پیش بینی یوزی رابین درباره کروز‌های هوا پرتاب ایرانی
یک نکته جالب درباره دستیابی نیرو‌های مسلح کشورمان بخصوص نیروی هوایی به موشک‌های کروز برد بلند هواپرتاب، پیش بینی کارشناس معروف صهیونیست یعنی یوزی رابین در این خصوص در سال ۲۰۱۵ است.
او در کنفرانسی در خصوص مسائل مربوط به دفاع موشکی در آمریکا به مسئله‌ای مهمی اشاره می‌کند و می‌گوید: "ایرانی‌ها یک بار در سال ۲۰۱۲ میلادی به برنامه‌ای برای ساخت موشک کروز حمله به اهداف زمینی به نام "مشکات" اشاره کرده، اما تصویری از آن را نشان ندادند. در نهایت موشک سومار را رونمایی کردند. من به سرعت این موشک ایرانی را با کا اچ ۵۵ روسی مقایسه کرده و متوجه شدم که این نه یک کپی چینی، بلکه یک کپی ایرانی از موشک مورد نظر است. احتمالا موتور جتی هم که بر روی این موشک نصب شده از نمونه روسی متفاوت است. این یک دستاورد بزرگ مهندسی برای ایرانی‌ها است. این یک کپی نیست. من از لحاظ تکنیکی به احترام افرادی که این کار را انجام دادند کلاه از سر برمیدارم و به آن‌ها احترام می‌گذارم. "
جنگنده ضربتی سوخو ۲۴ نیروی هوایی ارتش
وی در عین حال، با چاشنی ایران هراسی به تشریح قابلیت‌های این موشک کروز پرداخته و اضافه کرده است: "این موشک ایرانی یک موشک کروز زمین پرتاب است که از یک شتاب دهنده کمک گرفته و با استفاده از آن ارتقاع می‌گیرد و سپس موتور اصلی آن فعال می‌شود. ایرانی‌ها با استفاده از این موشک می‌توانند اسراییل را از خاک خود هدف قرار دهند. اما آن‌ها هواپیمای سوخوی ۲۴ را نیز دارند. اگر بتوانند این موشک را روی این هواپیما نصب کرده و با آن به سمت مدیترانه بیایند و از آنجا به سمت شمال گردش کنند این موشک توان هدف قرار دادن هر نقطه‌ای از اروپا را دارد. "
اگرچه این بخش از سخنان مقام سابق صهیونیست‌ها در حوزه موشکی، محتوایی در جهت ترساندن اروپا از کشورمان و قابلیت‌های نظامی ایران دارد، اما در بطن خود، ترس یک متخصص فنی در حوزه موشک را از قابلیت‌های نرم افزاری و سخت افزاری صنایع دفاعی کشورمان را نیز نشان می‌دهد که حالا، تحقق آن رسانه‌ای شده است.
اما قبل از ادامه بحث درباره این دستاورد مهم متخصصان ایرانی، بد نیست نگاهی به کشور‌های دنیا با این توانایی خاص موشکی داشته باشیم.
مثلث قدرت‌های جهانی با موشک‌های هزار کیلومتری هوا پرتاب
در بحث موشک‌های کروز هواپرتاب با برد هزار کیلومتر و بیشتر، به صورت عملیاتی تنها به سه اسم می‌رسیم که طبق معمول شامل آمریکا، روسیه و چین هستند. در حال حاضر در نیروی هوایی آمریکا موشک کروز هوا پرتاب اصلی مدل AGM-۱۵۸ ساخت شرکت لاکهید مارتین وجود دارد که در مدل جدید بیش از ۹۰۰ کیلومتر برد داشته است. این موشک کروز امروزه برای پرتاب از پلتفرم‌های استراتژیک مثل بی ۲، بی ۱ و بی ۵۲ در کنار جنگنده‌هایی مثل اف ۱۵ و اف ۱۸ و اف ۱۶ توسعه پیدا کرده و به نوعی دست بلند نیروی هوایی آمریکا در درگیری‌ها محسوب می‌شود.
این موشک از هدایت ترکیبی اینرسیایی و جی پی اس در میانه راه و هدایت تصویر ساز فروسرخ در مرحله آخر حمله بهره برده و وزن سر جنگی آن نیز ۴۵۰ کیلوگرم و سرعت آن نیز مادون صوت است.
بمب افکن بی ۲ در حال پرتاب موشک AGM-۱۵۸.
اما کشور بعدی در این زمینه روسیه است که امروز با نسل جدید موشک‌های کروز هوا پرتاب یعنی سری KH-۱۰۱ و KH-۱۰۲ بمب افکن‌های استراتژیک خود مثل تی یو ۹۵ و تی یو ۱۶۰ را مجهز کرده که این دو موشک در نقش‌های حملات متعارف و اتمی به کار می‌روند. این موشک‌ها در حقیقت توسعه یافته و مدل پیشرفته موشک‌های سری KH ۵۵ هستند که در زمان شوروی سابق طراحی و ساخته شده اند.
بمب افکن تی یو ۱۶۰ روسی در حال پرتاب موشک KH-۱۰۱
برد این موشک‌ها به صورت دقیق اعلام نشده، ولی منابع مختلف برای برد آن‌ها رقم‌های مختلفی بیش از هزار و حتی تا ۵ هزار کیلومتر اعلام کرده اند. این موشک‌ها از سرعت‌های مادون صوت بهره برده و با ترکیبی از سیستم‌های هدایت اینرسیایی، ماهواره‌ای و تصویر ساز فروسخ به سمت هدف حرکت می‌کنند. وزن سر جنگی این موشک‌ها در حدود ۴۰۰ کیلومتر است.
اما دیگر کشوری که در این زمینه دارای سلاحی عملیاتی است، جمهوری خلق چین است که در نیروی هوایی چین موشک‌های کروز هواپرتاب سری CJ-۱۰ وجود دارد که برد آن در حدود ۱۵۰۰ کیلومتر بوده و توسط بمب افکن‌های H_۶ حمل می‌شود. این موشک‌های کروز دارای مدل‌های زمین و دریا پرتاب نیز هستند. این موشک‌ها توان حمل سر جنگی متعارف یا هسته‌ای به وزن ۵۰۰ کیلوگرم را داشته و سرعت آن‌ها نیز مادون صوت است.
این موشک نیز از هدایت اینرسیایی، ماهواره‌ای و تطبیق نقشه‌ها برای مسیریابی بهره می‌برد و در برخی منابع مدل هواپرتاب این موشک DH-۱۰ معرفی می‌شود.
موشک CJ-۱۰ در زیر بمب افکن H-۶
کدام موشک و کدام جنگنده در ایران آماده رکوردشکنی است؟
در بحث موشک‌های کروز در ایران که بتوانند به برد ۱۰۰۰ کیلومتر برسند، با تطبیق نمونه‌های رونمایی شده در سال‌های اخیر به نظر می‌رسد با دو گزینه رو به رو باشیم. نمونه اول می‌تواند مدلی ارتقاء یافته از موشک کروز یا علی که بردی در حدود ۷۰۰ کیلومتر داشته، باشد که می‌تواند برای بحث پرتاب از هواپیما توسعه پیدا کرده و به راحتی با افزایش برد به ۱۰۰۰ کیلومتر برسد.
موشک دیگر در این بخش، سری هویزه است که تا برد ۱۲۰۰ کیلومتر نیز با موفقیت آزمایش شده و می‌توان این گونه گمانه زنی کرد که مدلی از این موشک نیز با برد ۱۰۰۰ کیلومتر برای پرتاب از روی جنگنده‌ها در کشور توسعه پیدا کرده است.
موشک کروز یاعلی
موشک کروز هویزه.
اما در پاسخ به اینکه کدام جنگنده‌ای می‌تواند این کلاس از موشک را حمل کند به نظر می‌رسد گزینه اصلی در این میان، هواپیما‌های ضربتی سوخو ۲۴ نهاجا باشند. این بمب افکن بال متغیر در اوایل دهه ۷۰ شمسی وارد کشور شده و از جمله دارایی‌های استراتژیک نیروی هوایی ارتش محسوب می‌شود که توان حمل تسلیحاتی خاص مثل موشک‌های ضد رادار و بمب‌های سنگین سنگر شکن را دارد.
با توجه به اندازه و فلسفه طراحی آن به نظر می‌رسد سوخو ۲۴ گزینه مورد نظر برای حمل موشک‌های مورد نظر توسط صنایع دفاعی و ارتش کشورمان باشد چراکه این پرنده با موشک مورد نظر در کنار بحث توان پرواز ارتفاع پایین، می‌تواند توان حمله برد بلند و استراتژیکی را در اختیار نیرو‌های مسلح ایران قرار داده و صفحه جدیدی را در توان بازدارندگی کشور باز کند.
اگرچه تا زمان رونمایی رسمی از این توان مهم در نیرو‌های هوایی ایران، نمی‌توان به طور کامل ویژگی‌ها و اهمیت دستیابی به چنین موشکی را تشریح و بیان کرد، اما در همین حد و اشاره وزیر دفاع نیز باید توجه کرد به زودی توان بازدارندگی مهمی در اختیارمان قرار خواهد گرفت که چیزی کم از اهمیت در اختیار داشتن موشک‌های بالستیک و نقطه زن ایرانی ندارد و می‌تواند پاسخ‌های غافلگیرانه‌ای به هر تهدید یا رفتار نادرست در فاصله‌های دور بدهد.
منبع: مشرق